latach 1327-1332 trwa wojna między Łokietkiem, Janem Luksemburskim i Zakonem Krzyżackim. Na początku tej wojny Łokietek popełnia kilka niezręczności dyplomatycznych. Kiedy Krzyżacy uczestniczą w wyprawie przeciw pogańskiej Litwie, korzystając z posiłków Litewskich, uderza na ziemie Zakonu (1326). Jest to poważny błąd ponieważ w sojuszu z poganami uderzył na ziemie rycerzy będących na wyprawie krzyżowej. Łokietek nic tą wyprawą nie zyskał. Co więcej ludność zakonu była po stronie swojej władzy (Pomorze, Prusy). Reperkusje tego niezręcznego kroku były bardzo nieprzyjemne. Papież chcąc nie chcąc musiał odstąpić od sprawy Łokietka. Jednocześnie Jan Luksemburski i Krzyżacy uzyskali świetne uzasadnienie ideologiczne dla prowadzenia działań przeciw Polsce, dla której wojna była niezwykle ciężka. Polacy nie mogli sprostać połączonym siłom i tylko brak koordynacji działań między sojusznikami sprawił, że Królestwo Polskie nie poniosło zupełnej klęski.
Wyprawa odwetowa pod wodzą Dietricha von Altenburga uderzyła na północne ziemie polskie. Wojsko krzyżackie przeszło przez Wisłę i skierowało się na Kujawy. Zdobyto Bydgoszcz, ale nie zdobyto Inowrocławia. Wkroczyli do Wielkopolski i zajęli Pyzdry nad Wartą. Tam doszło do potyczki między Władysławem Łokietkiem i Krzyżakami. Łokietek został pokonany. 31 lipca skapitulowało Gniezno. Krzyżacy podjęli marsz na Poznań. Nie zdobyli go jednak. Kolejna wyprawa Krzyżaków miała miejsce we wrześniu 1331 r. Po przejściu Wisły Krzyżacy zajęli Sieradz i udali się pod Kalisz, gdzie miał dołączyć do wojsk krzyżackich Jan Luksemburczyk. Luksemburczyk jednak nie dotrzymał słowa i Kalisza nie zdobyto. Krzyżacy rozpoczęli odwrót. Wojska Łokietka liczyły 5 tys., zaś wojska krzyżackie - 7 tys. ludzi. Krzyżacy zostali zaatakowani pod Koninem, ale bitwa nie przyniosła rozstrzygnięcia. Łokietek uciekał z pola walki. Wycofujący się Krzyżacy chcieli przyłączyć Kujawy do swego państwa i skierowali się na Brześć Kujawski.
Wieś Płowce, położona jest na Szlaku Piastowskim, na odcinku Kruszwica - Brześć Kujawski. Na polach płowieckich 27 września 1331 roku rozegrała się historyczna bitwa między rycerzami Władysława Łokietka i Zakonu Krzyżackiego. Krzyżacy zostali zaatakowani przez Polaków, wzięto do niewoli Dietricha von Altenburga, zdobyto tabory. Ci z Krzyżaków, którzy zdołali uciec zaalarmowali pozostałe wojska krzyżackie i po drugiej bitwie odbito marszałka Altenburga. Część wojsk uciekła, reszta rozproszyła się z powodu zapadających ciemności. Wśród uciekinierów spod Płowiec był syn królewski Kazimierz, późniejszy król Polski, zwany Wielkim.
Bitwa ta była nierozstrzygnięta militarnie, jej druga część określana jest nawet przez niektóre źródła jako klęska wojsk polskich. Niemniej jednak zakończona polskim sukcesem strategicznym. Miała bardziej znaczenie propagandowe niż militarne. Było to pierwsze, ważne psychologicznie dla polskiego rycerstwa, zwycięstwo nad Krzyżakami.
Krzyżacy musieli zrezygnować ze zdobycia Kujaw. Rozpoczęto rokowania z Zakonem Krzyżackim. Przerwał je w 1332 r. atak Krzyżaków na Kujawy. Po dwóch tygodniach oblężenia padł Brześć (w Wielki Piątek). Później skapitulował Inowrocław i kolejne miasta Kujaw. Wyprawa odwetowa nie przyniosła skutku. W grudniu 1332 r. podpisano rozejm, a w 2 marca 1333 r. Władysław Łokietek zmarł.
W 630 rocznicę bitwy pod Płowcami odsłonięto pomnik toruńskiego artysty, prof. Stefana Narębskiego. W pobliżu znajduje się cmentarz poległych rycerzy.
