Henryk Walpot 
Wielki Mistrz: 1198 - 1208

ochodził najprawdopodobniej z Moguncji, z zamożnej rodziny tamtejszych patrycjuszy. 
Zanim został pierwszym Wielkim Mistrzem powstałego w 1198 roku Zakonu Krzyżackiego, był najpewniej najpierw przeorem, a potem preceptorem (przełożonym) niemieckiego bractwa szpitalnego powstałego w Palestynie jeszcze przed 1190 rokiem. Ta niewielka wspólnota ludzi, złożona w większości z mieszczan przybyłych z Bremy i Lubeki postawiła sobie szczytny cel niesienia pomocy takim jak oni sami nieszczęśnikom, którzy przybywali z Niemiec do Ziemi Świętej, aby dostąpić zbawienia, znajdując po drodze chorobę, ciężkie rany i śmierć. Była to więc wspólnota tylko i wyłącznie szpitalna i jej członkowie nie mogli nosić żadnego oręża. 
Powstały 5 marca 1198 roku Zakon Krzyżacki był już jednak zakonem rycerskim i poza funkcjami szpitalnymi, spełniał również posługi czysto wojskowe. Przez dłuższy czas zachowywał zresztą daleko idącą zależność od dwóch najpotężniejszych zakonów rycerskich powstałych w Palestynie - joannitów i templariuszy. Zależność tę potwierdził sam papież Innocenty III, gdy w 1199 roku zatwierdzał zmianę bractwa szpitalnego na zakon rycerski oraz fakt, że to właśnie z rąk wielkiego mistrza templariuszy, Gilberta, Henryk Walpot otrzymał egzemplarz reguły, jaką rządzić się miał Zakon Krzyżacki. Była to reguła templariuszy.
Henryk Walpot zarządzał Zakonem przez 10 lat, czyli do 1208 roku. Tak twierdzi tradycja krzyżacka, ale ile w niej prawdy - nie wiadomo. Wiadomym jest tylko to, że za jego czasów Krzyżacy, w przeciwieństwie do innych zakonów rycerskich, mieli niewielki wpływ na sytuację na Ziemi Świętej, a ich liczebność i znaczenie militarne było znikome. Zmarł najprawdopodobniej 5 listopada 1208 roku w Akce i tam też został pochowany.